Niektórzy znajomi mieli strach w oczach i mówili, „ale tam jest wojna!” na wieść, że jadę do Libanu. Z perspektywy dwóch wyjazdów chcę podzielić się, dlaczego pojechałam.

Pierwszy powód był egoistyczny. Przyjaciółka kupiła dwie książki o św. Charbelu. Była nim zachwycona i jego cudami. Przeczytałam je i zapragnęłam pojechać do Libanu. Otrzymałam e-mail o pielgrzymce do św. Charbela i Libanu organizowanej przez wspólnotę katolików charyzmatycy.pl (!). Zapisałam się i pojechałam.

Drugim powodem był ciężko chory Tato i ks. Rafał Misiak. Tato przeszedł do wieczności. Święty towarzyszył Tacie i całej naszej rodzinie do końca, za co jestem mu wdzięczna. Ks. Rafał jest po drugim przeszczepie szpiku i wraca do zdrowia.

W lipcu odwiedziliśmy miejsca związane ze św. Rafką i św. Charbelem. Są prawie rówieśnikami: Charbel urodził się w 1828 r., a Rafka w 1832 r. Oboje należeli do Kościoła maronickiego i wstąpili do Zakonu Mniszek/Mnichów Maronickich.

Za czasów św. Rafki mniszki maronickie przestrzegały surowej reguły z 1732 r. nawiązującej do życia eremitów wczesnochrześcijańskich (życie w samotności, modlitwa, Eucharystia, czytanie świętych ksiąg, ścisły post i praca). Podobnie mnisi. Pustelnicy żyli zgodnie z 13 artykułami reguły pustelniczej z 1810 r.

Oboje ofiarowali życie Bogu i żyli wyłącznie dla Niego. Ich życie duchowe było głębokie. Wielkim pragnieniem Rafki był udział w zbawczej męce Chrystusa. Tak się stało. Z upływem lat coraz bardziej dźwigała krzyż razem z Chrystusem. Charbel z pokorą przyjmował wszystko, co było udziałem jego mniszego i pustelniczego życia, w tym cierpienie fizyczne, duchowe i ekspiacyjne.

Oboje doświadczyli skutków konfliktów między druzami a chrześcijanami. Rzeź kilkunastu tysięcy chrześcijan, dokonana przez Turków w 1860 r., wywarła ogromny wpływ na o. Charbela. Ofiarnie pomagał uciekinierom szukającym schronienia w klasztorze w Annaya. Miłość bliźniego dopełniał modlitwą, umartwieniami i pokutą. Błagał Boga o miłosierdzie dla prześladowanych chrześcijan i ich muzułmańskich prześladowców. Wierzył, że zmianę świata zaczyna się od siebie. Złu należy przeciwstawić dobro, a nienawiści miłość.

Oboje żyli dla Pana i umarli dla Pana. Po śmierci ich groby emanowały światłem w nocy. Zaczęły się uzdrowienia. W przypadku Rafki pewną rolę odgrywa ziemia z grobu, a Charbela wydzielający się z ciała olej. Oboje są „lekarzami” ciał i dusz. Za ich przyczyną wielu powróciło do zdrowia fizycznego i duchowego.

Oboje byli mistykami i cudotwórcami. Co Święci Kościoła maronickiego mają nam do zaoferowania? Świadectwo ich życia wskazuje na:

– Wartość tożsamości chrześcijańskiej – Kościół maronicki zawdzięcza swój początek św. Maronowi, mnichowi z IV wieku z Syrii. W V wieku klasztory maronitów były ośrodkami zwalczania monofizytyzmu. Prześladowania sprawiły, że przenieśli się w niedostępne góry Libanu. Do wypraw krzyżowych w XII wieku świat nie pamiętał o maronitach i Kościele maronickim. Po przybyciu Krzyżowców przywrócono im (bez żadnych formalności) nigdy niezerwaną łączność z papieżem i Kościołem. Św. Rafka i św. Charbel byli spadkobiercami i kontynuatorami Bożego dzieła.

– Wierność Chrystusowi – wytrwałość i radykalizm w wierze wypływała z miłości do Chrystusa i Jego Ewangelii.

– Wyrzeczenie się, ascezę i pokutę – w zlaicyzowanym świecie, który lansuje życie bez Boga i człowieka czyniącego siebie bogiem, dążącego do maksymalnego zaspokojenia swoich potrzeb kosztem słabszych i ubogich oraz relatywizm, te wartości są „przeżytkiem”. Nawet wśród wyznawców Chrystusa nie są popularne. Rafka i Charbel szli wytrwale drogą miłości do Jezusa i Maryi – są wzorami życia ascetycznego i pokutnego.

– Wielkie umiłowanie Eucharystii – centrum ich życia była Eucharystia i Jezus Eucharystyczny. Wszystko zaczynało się od Eucharystii i zmierzało do Eucharystii. Charbel kilka godzin modlił się przed Najświętszą Ofiarą i dwie godziny trwał w dziękczynieniu. Sparaliżowana Rafka siłą woli i miłości przyczołgała się do Jezusa Eucharystycznego. Nie mogła żyć bez Niego!

– „Przeniesienie” depozytu wiary – maronici przenieśli czystą wiarę aż do czasów współczesnych za cenę prześladowań i męczeństwa. „Światło Wschodu oświeca Kościół powszechny, od kiedy rozbłysło nad nami „Wschodzące Słońce” (Łk 1,78), Jezus Chrystus, nasz Pan, którego wszyscy chrześcijanie wzywają jako Odkupiciela człowieka i nadzieję świata”. Tak Jan Paweł II zaczął list apostolski „Orientale lumen”. Maronici obronili i przenieśli depozyt wiary do naszych czasów.

– Wartość modlitwy – jest to nasza droga do Boga: od modlitwy indywidualnej do modlitwy liturgicznej, której szczytem jest Eucharystia.

„Jedność w różnorodności” – tę cechę wyróżnił i opisał papież Jan Paweł II w adhortacji posynodalnej „Nowa nadzieja dla Libanu” (1997). „Ponieważ składa się on [Kościół] z różnych społeczności ludzkich, współcześni widzą w Libanie jakby ziemię uprzywilejowaną. I rzeczywiście, dziś podobnie jak wczoraj, ludzie różnych kultur i religii są powołani do życia razem ze sobą, na tej samej ziemi, ażeby budować jeden naród, złączony „w dialogu i współżyciu”, i razem przyczynić się do dobra wspólnego. Społeczności chrześcijańskie i muzułmańskie podejmują wysiłki zmierzające do ożywienia swych tradycji. Jest to zjawisko pozytywne i może dopomóc do odkrycia wspólnych i uzupełniających się bogactw kulturalnych, które będą mogły skonsolidować życie narodu” [119].

Przykładem wdrażania tego w życie jest chrześcijańsko-muzułmańskie święto narodowe, skupione wokół Maryi, Matki Jezusa, obchodzone od 2007 r., a od 2010 r. jest to dzień wolny od pracy. W uroczystość Zwiastowania Pańskiego wyznawcy obu religii gromadzą się w Bejrucie, na centralnym placu wokół figury Maryi i modlą się. Hierarchowie chrześcijańscy wyznają, że „nie ma Libanu bez muzułmanów”, a najwyżsi przedstawiciele islamu, że „nie ma Libanu bez chrześcijan”. Jest to przykład i wzór dla całego Bliskiego Wschodu!

Są tacy, którym się to nie podoba. Konflikty wśród polityków sprawiają, że od prawie 1,5 roku nie dokonano wyboru prezydenta. Drugim przykładem są 5-letnie niepokoje na północy Libanu, gdzie 80% mieszkańców stanowią sunnici. W Syrii sunnici wystąpili przeciwko prezydentowi al-Asadowi.

Trzecim powodem wyjazdu do Libanu jest konflikt religijny wywołany przez tzw. Państwo Islamskie (ISIS) na terenie Syrii i Iraku. Nie jestem obojętna na to, co dzieje się z chrześcijanami, jazydami i szyitami. Kalifat wprowadził koraniczne prawo szariatu dla wszystkich, przywrócił targ niewolnic w Rakka (Syria) i Mosulu (Irak), rządzi przemoc i terror, wypędza się ludzi z ojczystej ziemi. Miliony uchodźców przebywa w Libanie i Jordanii. Znaczną pomoc otrzymują od Hezbollahu.

ISIS chciałoby zająć Liban. Władze państwowe i Hezbollah utworzyły wspólny front, by do tego nie dopuścić. Współpracują ze sobą. Członkowie Hezbollahu mają doświadczenie walki zbrojnej i są skuteczni w wyłapywaniu bojowników IS przenikających do Libanu!

Działania ISIS wpisują się w szerszą akcję wyeliminowania chrześcijan z Bliskiego Wschodu, którzy byli tu obecni od samego początku chrześcijaństwa (na długo przed powstaniem islamu).

W Moghdouche jest figura Matki Bożej i napis w języku francuskim, arabskim i angielskim: „Czekam na moje dzieci” – wszystkie bez względu na wyznanie, religię, kulturę, uporządkowane czy poranione i zagubione. Na bojowników ISIS też.

Sprostowanie Organizatorem klaretyńskich pielgrzymek jest o. Wojciech Matuła CMF, a nie jak napisałam poprzednio o. Wojciech Kobyliński CMF.