Chrystus zmartwychwstał naprawdę. Stało się to po Jego okrutnym ukrzyżowaniu i śmierci. Przeżywaliśmy w świętej liturgii Triduum Sacrum mękę i śmierć Chrystusa – radosne „Alleluja” wybrzmiewa po Jego zmartwychwstaniu.
Zmartwychwstanie Jezusa jest największym świadectwem Jego Bóstwa i prawdziwości Jego nauczania. Na fakcie zmartwychwstania osadzona jest nasza wiara, a wraz z nią nadzieja życia wiecznego. Zmartwychwstanie jest punktem zwrotnym w historii ludzkości. Cieszymy się z tego faktu razem z Maryją – Najświętszą Matką Jezusa, z niewiastami obecnymi przy Jego pustym grobie i z najbliższymi uczniami – Apostołami. Jakże pięknie wybrzmiewają w wielkosobotnim śpiewie „Exsultet” radość i wiara w zmartwychwstałego Pana!
Zmartwychwstanie płynie do ludzkości jako największe przesłanie już prawie 2 tys. lat. Bardzo wymownie brzmią tu słowa św. Pawła: „Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, próżna byłaby nasza wiara i próżne nasze przepowiadanie” (por. 1 Kor 15, 14). Jezus żyje, On jest (por. J 18, 5-6) i tego żyjącego Jezusa z wielką gorliwością Kościół głosi od wieków, co sprawia, że już w tym życiu dotykamy wieczności.
Reklama
Tajemnica zmartwychwstania ożywia nasze myślenie i nadzieję. Jest to najwspanialsza legitymacja uszczęśliwiająca, najlepszy dokument, tak bardzo prosty i jednocześnie wyjątkowy w swojej treści. Wszystkie plany człowieka mają swoje największe spełnienie w zmartwychwstaniu, którego oczekujemy i które nadaje naszemu życiu sens.
Dzisiaj wielu przeżywa dramat wiary. Europa Zachodnia pogrąża się w mrokach beznadziei. Znakiem tego są m.in. aborcja i eutanazja, zbierające coraz większe żniwo, ale także zlaicyzowane systemy prawne, lekceważące nawet prawa natury. Chrześcijanie nie mogą tego akceptować. Obliguje nas do tego właśnie zmartwychwstanie Jezusa. I tak jak w Jego uczniach, również w nas winny się wzbudzić nowa dynamika życia wiarą oraz aktywność w przekonywaniu ludzkości o wielkim spełnieniu czekającym nas w wieczności.
Święta Wielkiej Nocy, obchodzone co roku, są powrotem do tych niezwykłych dni sprzed 2 tys. lat. Mają nam one przypominać o tym, że Bóg jest, że każdy z nas jest przeznaczony do życia, a nie do śmierci. Życzymy wszystkim mieszkańcom ziemi, a szczególnie mieszkańcom tak bliskiej nam Europy, by dostrzegali Go w życiu jeszcze bardziej i by stał się On naszym największym spełnieniem.
Ani w Ewangeliach, ani w innych Pismach Nowego Testamentu nie ma opisu zmartwychwstania Chrystusa. Są tylko opisane znaki, które na nie wskazują. Zmartwychwstanie dokonało się bez świadków. Maria Magdalena poszła wczesnym rankiem do grobu, zobaczyła odsunięty kamień. To już był znak, że coś się stało. Zaniepokojona pobiegła do Szymona Piotra i do apostoła Jana. W jej głowie zrodziło się domniemanie: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono” (J 20,2b). Piotr i Jan na wieść o „zabraniu Pana z grobu” pobiegli szybko do grobu. Chcieli poznać prawdę. To już była pozytywna odpowiedź na zaniepokojenie Magdaleny. Najgorzej może być wtedy, gdy człowieka już nic nie jest w stanie wyrwać z fotela, gdy „święty spokój” staje się wartością absolutną. Stawiamy w tym momencie pytanie do nas samych: Czy potrafię jeszcze się poderwać i biec ze świętym niepokojem w stronę prawdy i pytać, co naprawdę się wydarzyło? Jan i Piotr – dwie różne osobowości, biegli z początku razem. Potem Jan wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. Nie wiadomo, czy dlatego, że był młodszy, czy z innych powodów. Jan wytrwał pod krzyżem. Piotr się zaparł. Może i stąd powstała ta różnica prędkości. Do grobu jednak wszedł jako pierwszy Piotr. Mógł to być gest delikatnego Jana wobec starszego współbrata? Piotr ujrzał „leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu” (J 20,5-7). Co za szczegóły? Co to znaczyło? Gdyby ktoś wykradł ciało Jezusa, po co miałby je ogołacać? Jezus zostawił w grobie ziemskie ubranie, gdyż przechodząc do egzystencji niebieskiej, już Mu nie było ono potrzebne. W niebie nie ma już wstydu, jest harmonia duszy i ciała. Ewangelista kończy opis tego wielkanocnego zdarzenia z zastanym pustym grobem stwierdzeniem: „Ujrzał i uwierzył” (J 20,8b). Walka duchowa między niewiarą a wiarą przechyliła się na korzyść wiary. Choć jeszcze nie widzieli zmartwychwstałego Pana, przybliżali się do wiary, że prawdziwie powstał z martwych. Ewangelista Jan zakończył tę wielkanocną relację słowami: „Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych” (J 10,9). Słowa te pouczają, że zrozumienie Bożych tajemnic przychodzi w swoim czasie. Cała rzecz w tym, żeby wytrwać przy słowie Pisma także wtedy, gdy jeszcze czegoś nie rozumiemy. Pamiętajmy, że słowo Boga jest skierowane na spełnienie w przyszłości. Nie jest tylko opisem tego, co było. Jest zapowiedzią tego, co mas nadejść. Bóg jednak nie rzuca słów na wiatr. Jego słowo jest ziarnem, z którego będzie życie, ale aby to życie mogło się objawić, potrzeba czasu. Kiedyś zrozumiemy, teraz winniśmy trzymać się obietnic. Drugim znakiem wskazującym na zmartwychwstanie Jezusa były Jego bezpośrednie spotkania z uczniami. Mówił o tym św. Piotr w domu centuriona w Cezarei: „Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedni i pili po Jego zmartwychwstaniu” (Dz 10, 34a).
Modlitwa w intencji zmarłych biskupów łódzkich i zmarłych członków kapituły katedralnej
Zgodnie ze statutem Kapituły Archikatedralnej Łódzkiej, w środę po uroczystości Wszystkich Świętych, ma odbyć się Msza św. w katedrze, która będzie sprawowana w intencji zmarłych biskupów łódzkich oraz zmarłych członków kapituły.
W tym roku Mszy świętej żałobnej sprawowanej w środę 5 listopada br., przewodniczył bp Piotr Kleszcz, a wraz z nim liturgię koncelebrowali: bp Zbigniew Wołkowicz oraz księża kanonicy łódzkiej kapituły.
Wielu ludzi szuka Boga w tym, co niezwykłe – w cudach, nadzwyczajnych wydarzeniach, chwilach duchowego uniesienia. Tymczasem On często przychodzi do nas w zupełnie zwyczajny sposób: w codzienności, w obowiązkach, w spotkaniach z drugim człowiekiem. W ciszy poranka, w rozmowie z bliskim, w trosce o dziecko czy w uczciwie wykonanej pracy. Odkrycie Boga w prostych chwilach to jedna z najpiękniejszych form wiary – dojrzałej, pokornej i zakorzenionej w rzeczywistości.
Każdy dzień składa się z drobnych gestów, które – jeśli wypełnimy je miłością – nabierają wymiaru duchowego. Święta Teresa z Lisieux mówiła, że „nie chodzi o to, by czynić rzeczy wielkie, ale by czynić małe rzeczy z wielką miłością”. To właśnie jest droga świętości codziennej – wierność w tym, co pozornie małe: w cierpliwości wobec innych, w uczciwości w pracy, w modlitwie, choćby krótkiej, między obowiązkami.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
