Czytelniczka z Mazowsza napisała:
Po rekolekcjach wielkanocnych następuje dłuższa przerwa w naszym życiu duchowym. Staram się jednak powracać możliwie często do sakramentu pokuty, bo wiem, jaki daje mi on na co dzień wewnętrzny spokój. Jest jednak coś, co mnie dręczy i nie pozwala w pełni odczuwać tego spokoju, choć staram się być w porządku wobec Boga i ludzi. Przyznam, że już niejedno w życiu przeszłam, a oczyszczenie przeszłości zabrało mi trochę czasu, nim osiągnęłam jaką taką równowagę. Ale nie w kwestii wybaczenia sobie, że kiedyś tak bardzo obrażałam Boga moim postępowaniem. Wciąż wspominam te błędy, nie umiem o nich po prostu zapomnieć, choć wyspowiadałam się z nich już dawno temu. Może powinnam zwrócić się z tym do jakiegoś księdza, lecz nie mam śmiałości. A taki list, prawie anonimowy, to dla mnie szansa, że usłyszę coś, co pomoże mi wreszcie uporać się z tym problemem.

„Ani w myślach, ani w spowiedzi świętej nie powinno się wracać do win wyznanych na poprzednich spowiedziach świętych” – napisał w książeczce pt. Dobrego dnia!... nieoceniony Ojciec Pio, mistrz sakramentu pokuty. „Tam on stanął przed nami i naszymi nędzami, jako Wierzyciel wobec niewypłacalnego dłużnika. Gestem nieskończonej wspaniałomyślności podarł i zniszczył weksle zapisane przez nas grzechami. Na pewno nie umielibyśmy spłacić naszych długów, gdyby nie przyszła nam z pomocą Jego Boska Łaskawość. Powracanie do tych win, chęć ponownego wydobywania ich z zapomnienia po to, aby raz jeszcze otrzymać za nie przebaczenie tylko dlatego, że mamy wątpliwości, czy zostały one rzeczywiście i wspaniałomyślnie odpuszczone, czyż nie jest aktem nieufności wobec Dobroci, która dała dowód ich przebaczenia, unicestwiając wszelki tytuł długu zaciągniętego przez nas grzechami? Niech ono powraca, jeśli mogłoby być motywem umocnienia naszych dusz, niech powraca więc nieustannie myśl o naruszeniu sprawiedliwości, mądrości, nieskończonego Miłosierdzia Boga, lecz tylko dlatego, aby opłakiwać je odkupieńczymi łzami żalu i miłości” – napisał w dalszej części. Mam nadzieję, że słowa Ojca Pio Panią przekonały i wskazały właściwą drogę. Czasami warto zajrzeć do książek, by odnaleźć słowa ludzi, którzy niejedno już przeżyli, niejednego doświadczyli i do tego – umieli nam zdać z tego wszystkiego relację.

Na koniec polecam felieton o. Andrzeja Majewskiego pt. Cud niepamięci... (Niedziela, nr 47/2021, s. 13). Oto jego zakończenie: „A zatem czy obok tak potrzebnej przecież pamięci i nam czasem nie potrzeba tego zbawiennego zapomnienia, o które z ufnością modlimy się do Boga?... Może potrzeba nam większej miłości, która «nie pamięta złego, nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję. I która wszystko przetrzyma» (por. 1 Kor 13, 5-7)”.