Parafia pw. Matki Bożej z Góry Karmel została erygowana 11 lutego 1976 r. przez bp. Władysława Jędruszuka (1918-1994), administratora apostolskiego diecezji pińskiej (1967-1991). Jej pierwszym proboszczem został ks. prał. Wojciech Wasak.
Historia kościoła tejże parafii sięga XVII w. W 1633 r. o. Elizeusz Niewiński, karmelita trzewiczkowy pochodzący z Bielska zakupił - za pieniądze ze spadku po rodzicach - dom z ogródkiem, w którym urządził pierwszą siedzibę zakonną. Rok później ks. Bogusław Boksa-Radoszewski (zm. 1638), biskup łucki (1633-1638), wydał zgodę na założenie domu zakonnego. W 1638 r. marszałek nadworny (1642) króla Władysława IV Wazy (1632-1648) - Adam Kazanowski h. Grzymała (ok. 1599-1649), s. Zygmunta, starosta bielski (1638), marszałek nadworny (1642-1649), dokonał fundacji klasztoru karmelitów i w 1641 r. wybudował dla nich kościół pw. Matki Bożej z Góry Karmel. Rok później siedziba zakonu karmelitów bielskich została zatwierdzona prze władze zakonne. Kolatorką tejże świątyni była również jego żona (1634-1649) Elżbieta (Halszka) ze Słuszków Kazanowska (ok. 1619-1671). W 1659 r. przeniesiono tutaj z Wilna nowicjat zakonny ojców karmelitów. 22 czerwca 1662 r. król Jan II Kazimierz (1648-1668) oficjalnie zatwierdził fundację i nadał przywileje zakonowi.
W czasie wielkiego pożaru w 1779 r. klasztor i kościół spłonęły. Na zakończenie odbudowy budowli zakonnych, która miała miejsce w latach 1779-1794, dobudowano dwie wieże kościelne (1794). Wielką pomoc okazali wówczas Izabela Branicka z Poniatowskich, zwana „Panią Krakowską” (1730-1808), a także Aleksander Bogusz, regent ziemi bielskiej (1786), który w 1790 r. otworzył w mieście alumnat dla młodzieży szlacheckiej ziemi bielskiej. W 1796 r. Prusacy ograniczyli liczbę zakonników, a w 1802 r. dokonali całkowitej kasacji klasztoru, urządzając w nim więzienie. Z kolei rząd carski - w ramach zaplanowanej akcji likwidacji klasztorów katolickich - w 1851 r. usunął ostatnich karmelitów i zamknął kościół. Bolesną decyzję o przebudowie pokarmelickiego kościoła na cerkiew prawosławną podjął 11 kwietnia 1864 r. Michał hr Murawjew „Wieszatiel” (1796-1866), generał-gubernator litewski (1863-1865). W latach 1866-1920 świątynia ta została zamieniona na cerkiew prawosławną pw. Nowy Sobór, a wieże kościelne przebudowano w stylu bizantyjskim. Beneficjum oddano duchowieństwu prawosławnemu, a w klasztorze urządzono carskie więzienie, gdzie torturowano i mordowano polskich powstańców.
W czasie I wojny światowej Niemcy urządzili w kościele magazyn zbożowy. W dwa lata po odzyskaniu niepodległości świątynia została rewindykowana katolikom 11 listopada 1920 r. Od tego czasu aż do 1964 r. służyła ona jako kościół szkolny (rektorat). Odbudową świątyni w latach 1923-1931 kierował ks. Ludwik Olszewski (1889-1943), ówczesny rektor kościoła (1921-1943). 15 lipca 1943 r. został on bestialsko zamordowany przez Niemców w Lesie Pilickim. W 1959 r. zostały przywrócone na nowo wieże kościoła w stylu barokowym.
W 1964 r. kościół pokarmelicki stał się filią duszpasterską parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja. Samodzielna parafia została powołana 11 lutego 1976 r. dekretem bp. Władysława Jędruszuka. W latach 1981-1982 kościół pokryto blachą miedzianą. W 1992 r. usunięto podłogę drewnianą i położono posadzkę marmurową, staraniem ks. kan. Wojciecha Wasaka.
Obok kościoła stoi nowa, piętrowa plebania zbudowana staraniem proboszcza w latach 1977-1978. Na posesji parafialnej mieści się także klasztor Sióstr Karmelitanek od Dzieciątka Jezus połączony z budynkiem katechetycznym, który został zbudowany w latach 1984-1988.
Obok kościoła znajduje się zespół budynków pokarmelickich, w których do 1929 r. mieścił się areszt powiatowy, a następnie były one wykorzystywane dla celów kościelnych (siedziba organizacji katolickich, szkoły zawodowej dla dziewcząt). W okresie powojennym (1945-1957) budynki zostały bezprawnie zajęte przez Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa, a następnie Urząd Pocztowy i Szkołę Muzyczną. Po 11 latach procesów sądowych, w 1992 r. ponownie wróciły na własność parafii. Obecnie są dzierżawione bezpłatnie przez Państwową Szkołę Muzyczną.

Kaplice:

Hryniewicze Małe - pierwsza kaplica została wzniesiona w 1946 r. przez miejscową ludność jako wotum wdzięczności za ocalenie wsi przed spaleniem w ostatnich dniach II wojny światowej. Odpust był obchodzony w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Obecna kaplica dojazdowa pw. Ducha Pocieszyciela została wybudowana w latach 1997-2000, staraniem ks. prał. Wojciecha Wasaka. Jej poświęcenia dokonał 15 maja 2000 r. bp Antoni P. Dydycz, biskup drohiczyński.
Pawły - kaplica dojazdowa pw. św. Wojciecha Biskupa i Męczennika, ulokowana w adaptowanym pomieszczeniu bloku zamieszkałego przez repatriantów z Kazachstanu. Uroczystego pobłogosławienia kaplicy dokonał bp Antoni P. Dydycz 19 kwietnia 2003 r. (Wielka Sobota).

Porządek Mszy św.:
- niedziele i święta:
- kościół parafialny: 7.00, 9.00, 10.15, 12.00, 16.00, 18.00
- kaplica w Hryniewiczach Małych: 8.30
- święta nie będące dniami wolnymi od pracy:
- kościół parafialny: 8.00, 12.00, 16.00, 18.00
- kaplica w Hryniewiczach Małych: 8.30
Odpusty w parafii: Matki Bożej Szkaplerznej (w najbliższą niedzielę)
Nabożeństwo adoracyjne: związane z Niepokalanym Poczęciem Matki Bożej
Księgi metrykalne:
Księgi Chrztów: od 1948 r.
Księgi Małżeństw: od 1948 r.
Księgi Zmarłych: od 1948 r.