Chrzanów znajduje się na samych obrzeżach diecezji. Urodzajne ziemie tej okolicy uczą tutaj ludzi ciężkiej pracy i wielkiej miłości do niej, a z pracy wielkie dzieła często powstają. O historii Chrzanowa jako parafii i swoich poprzednikach wspomina obecny proboszcz - ks. Wiesław Łobaza.
Ks. Wiesław Łobaza do Chrzanowa przyszedł w roku Wielkiego Jubileuszu Chrześcijaństwa i od początku jego pracy tutaj, na kościelnej górce, rodzą się pomysły remontowo-budowlane. Zaczęło się od kapitalnego remontu plebanii, ale rozmowy mieszkańców Chrzanowa - jeszcze z czasów ks. Kazimierza Florka, którego w miesiąc po przyjściu ks. Wiesława śmierć zabrała - o budowie nowego kościoła coraz głośniej rozbrzmiewały w krajobrazie miejscowości. Bo pomysł powstał właśnie za czasów ks. Florka i wtedy zakupiono znaczną ilość cegły, żeby św. Jackowi, który nad Chrzanowem dominikański płaszcz opieki roztoczył, nową świątynię zbudować i w niej codzienność, kłopoty i radości, myśli o jutrze i marzenia Panu Bogu przedstawiać.
Stara drewniana świątynia, zbudowana w latach trzydziestych, na skutek wilgoci i zastraszająco szybko pogarszającemu się stanowi drewna, do remontu się nadawała, ale kapitalny remont pochłonąłby pewnie więcej środków niż wybudowanie nowego kościoła. Po odmownej decyzji konserwatora zabytków z Tarnobrzega w sprawie pozwolenia rozebrania starego kościoła, zrezygnowano na pewien czas z dalszych kroków związanych z budową czy remontem. Ale tylko na pewien czas, bo pobożność i ofiarność chrzanowian zapragnęła mieć nowy kościół. W 2003 r. wybrano Społeczny Komitet Budowy kościoła i zaczęli rozglądać się za projektem: oglądali kościoły w Nowym Narcie, w Baligrodzie, w Woli Jasienickiej i ten ostatni, projektowany przez Andrzeja Skotnickiego, najbardziej się im spodobał. Taki chcieli mieć w Chrzanowie. Jesienią 2005 r. była przygotowana dokumentacja, 25 kwietnia 2006 r. ruszyła budowa i na placu poświęconym tego samego dnia przez ks. inf. Edmunda Markiewicza - dziekana janowskiego, zaczęły rosnąć mury.
Zadziwić się można, kiedy do Chrzanowa się zawita, szybkim tempem budowy. 12 maja 2006 r. bp Edward Frankowski, gdy przyjechał na bierzmowanie, były już rozpoczęte prace przy fundamentach: pobłogosławił je, dodał otuchy chrzanowianom, by trwali w takiej gorliwości i trosce o budowę. 28 maja 2007 r. wmurowywano już kamień węgielny z kościoła Ojców Dominikanów Świętej Trójcy w Krakowie, gdzie znajduje się grób św. Jacka Odrowąża i ku zaskoczeniu parafian dwóch biskupów prowadziło tę uroczystość: Biskup Ordynariusz i bp Marian Zimałek, który podarował do Chrzanowa kamień z Synaju, pozostawił też tutaj znaczną ofiarę pieniężną, żeby św. Jackowi jak najszybciej dom ukończono.
Niespełna dwa lata budowy kościoła w Chrzanowie to nieopisane dzieje wielkiej pracy i wielkiej ofiarności oraz ogromnego zaangażowania Komitetu. Z dumą o swoich parafianach mówi ks. Wiesław i z wdzięcznością wielką wspomina o pomocy, jaką dla Chrzanowa zorganizował cały dekanat janowski i okoliczne parafie: na apel swoich proboszczów w każdej parafii zorganizowano zbiórkę pieniędzy na budowę nowego kościoła w Chrzanowie. Także w Turobinie, w diecezji lubelskiej z podobną inicjatywą wyszli tamtejsi parafianie. Aż trudno uwierzyć, kiedy się do Chrzanowa przyjedzie, że kościół już prawie cały gotowy zadziwia urodą. Chrzanowian czekają teraz dalsze prace: zakończyć dach, zrobić tynki, elewacje, elektrykę, posadzkę, ogrzewanie, sprawy wykończeniowe. Ksiądz Proboszcz jest pełen optymizmu: wierzy, że zapał parafian nie ustanie, a i czasami ktoś z zewnątrz jakoś wspomoże, bo ludzi dobrej woli nie brakuje na świecie, nawet jeśli coraz mniej w to dzisiaj się wierzy.

CHRZANÓW,

jako parafia, zaledwie 76 lat sobie liczy, bo w 1932 r. erygował ją bp Marian Leon Fulman, odłączając te tereny od Goraja, do którego wcześniej chrzanowianie chodzili. Z ciężkiej pracy zrodził się szybko w nowej parafii nowy drewniany kościół, nowa plebania, która dziś nie istnieje: na nich, niestety, upływ czasu mocno ślad nowości zacierał i proces niszczenia odsłaniał projekty powstawania nowych planów i nowych inwestycji. Pierwszym proboszczem nowo powstałej parafii mianowany został ks. Antoni Lamparski. Jego miejsce zajął ks. Wincenty Grosz, pełniąc funkcję proboszcza przez pięć lat, przypadających na trudny czas niemieckiej okupacji. Następcą ks. Grosza był ks. Roman Kwieciński, budowniczy obecnej plebanii - późniejszy dziekan janowski, a po nim funkcję proboszcza przez zaledwie jeden rok pełnił ks. Konstanty Chmiel. Kolejny kapłan, ks. Józef Karauda, prowadził parafię od 1950 do 1992 r. Duszpasterzując przez 42 lata, wycisnął na swoim pokoleniu niezatarte znamię i głęboko zapisał się w pamięci nie tylko najstarszych, lecz również młodzieży i dzieci. W 1992 r. parafię objął ks. Kazimierz Florek.