Wisła onego roku szeroko swoje wody rozlała. Jakby chciała nimi zakryć przed Bożym spojrzeniem nieprawość ludzką albo też i sama Bożego gniewu narzędziem kary się stała, by się ludzie opamiętali i na Boże ścieżki z manowców życiowych wrócili. Bo li Bóg patrzeć mógł spokojnie na tyle kradzieży, nienawiści wzajemnej, na okrutne grzechy pijaństwa, co z każdej wioskowej karczmy Jego miłość obrażały. A z pijaństwa kolejne cięższe jeszcze grzechy ludzkie serce, niczym urodzajna rola, rodziły. „Wyczerpała się Boża cierpliwość” - powtarzały strwożone głosy w Machowie i Kajmowie, wioskach nieistniejących już dzisiaj, co do miechocińskiej parafii należały. Zalane pola, łąki, gospodarstwa widziały płynące po wiślanej wodzie zwierzęta, ludzi, gospodarski sprzęt co się gwałtownemu naporowi wody nie przeciwstawił, porwała go ze sobą, poniosła, hen, daleko.
Patrzyły smutne spojrzenia na ogrom spustoszenia groźnym żywiołem wywołany. Nagle, ku powszechnemu zdziwieniu, wypatrzyły bystre oczy płynący ludzki kształt. „Topielec, topielec” - rozległy się przerażone głosy. Zdziwienie wielkie powstało w zgromadzonych nad brzegami rozlanej Wisły, gdy okazało się, że to nie człowieka, a wielki krzyż niosły wiślane wody ze sobą. Kilku mężczyzn rzuciło się do wody, by na brzeg go wyciągnąć. „O, Jezu, zmiłowania nad naszą niedolą” - szeptały kobiece usta, wpatrujące się w wizerunek przecudny umęczonego Chrystusa z cierniową koroną na głowie. „Szybko, do księdza proboszcza zanieść go trzeba. Skoro tutaj przypłynął, to znak, że błogosławieństwo z nieba nam niesie, Zbawiciel umiłowany. Że może Boska kara się skończy, że gniew ustanie” - wołali jednogłośnie.
Kiedy ksiądz proboszcz zobaczył przyniesiony krzyż, zachwyt rozlał się na jego twarzy. W Krakowie, gdzie nauki pobierał, wiele cudownych rzeźb i malowideł oglądały jego oczy, ale tak pięknie wyrzeźbionego Ukrzyżowanego nie widział. „W kościele, w głównym ołtarzu Go umieścimy. Bo to miejsce najbardziej godne dla Zbawiciela, który nie wiadomo skąd tutaj przybył” - zdecydował bogobojny kapłan i w procesji, pośród śpiewu błagalnego do miechocińskiej świątyni wprowadził.
Inne opowieści podają, że niedługo po tym zdarzeniu jacyś ludzie zdążający przez Miechocin wstąpili na pacierz do kościoła i zadziwieni ujrzeli w nim krzyż, który im „dziwnie zginął”. Zabrali go ze sobą, ale niedługo po tym, krzyż z Chrystusem ponownie do Miechocina wiślanymi wodami powrócił. Znak to był, że Chrystus tutaj zapragnął cześć w swoim umęczonym wizerunku odbierać. I pozostał do dzisiaj.
Nie legendy już, ale parafialne zapisy podają, że łaskami był słynący i posiada liczne srebrne wota. Badacze miejscowej historii w monografii poświeconej dziejom Miechocina i miechocińskiej prastarej świątyni notują, że „ozdobą kościoła są piękne, barokowe ołtarze pochodzące z XVII w. Największy i najbogatszy jest ołtarz główny w prezbiterium: w środkowej części posiada otwór w kształcie serca (odpowiadający otworowi w ścianie), w którym znajduje się krzyż z figurą Pana Jezusa pięknie rzeźbioną. Rzeźba Chrystusa ukrzyżowanego jest wykonana tak artystycznie, że - zdaniem niektórych znawców sztuki - przypomina, a może nawet jest dziełem Wita Stwosza lub jego szkoły.
Do dzisiaj zachwyca swoją urodą i „tajemniczością” pochodzenia wizerunek Ukrzyżowanego Chrystusa, adorowanego bólem przez Matkę Najświętszą i św. Marię Magdalenę - patronkę Miechocina. Spogląda ze szczytu ołtarza na Mękę swojego Syna sam Ojciec z Duchem Świętym, który człowieka miłować nie przestaje i wymownym spojrzeniem o swojej miłości do ludzi mówi poprzez cierpienie swojego Jednorodzonego.

W niniejszym opracowaniu korzystałem z pracy Józefa Rawskiego i Wojciecha Rawskiego „Miechocin. Kolebka Tarnobrzega” i książki Doroty Kozioł „Legendy z Tarnobrzega i okolic”.